20 سپتامبر 2023- تحقیقات جدید منتشر شده در Diabetologia نشان می دهد که فعالیت بدنی صبح و بعد از ظهر با خطر کمتر ابتلا به دیابت نوع 2 در افراد با تمام سطوح تحصیلی و درآمد مرتبط است، اما محققان هیچ ارتباط آماری معنی داری بین فعالیت بدنی عصرگاهی و خطر دیابت نوع 2 پیدا نکردند. این مطالعه توسط دکترCaiwei Tian، از دانشگاه هاروارد، کمبریج، ایالات متحده، و دکتر Chirag Patel، از دانشکده پزشکی هاروارد، بوستون، و همکارانشان انجام شده است.
فعالیت بدنی یک عامل پیشگیری کننده برای دیابت نوع 2 است، اما ارتباط زمان انجام فعالیت بدنی و ثبات آن یعنی داشتن روتین (برخلاف مجموع کل فعالیت بدنی) با خطر ابتلا به دیابت نوع 2 نسبتا ناشناخته است. دستگاه‌های مبتنی بر شتاب‌سنج که فعالیت بدنی را اندازه‌گیری می‌کنند، فرصت جدیدی برای اندازه‌گیری عینی رفتارها در طول روز و هفته فراهم می‌کنند.
نشان داده شده است که فعالیت بدنی از ظهر تا بعدازظهر، اما نه در عصر( ساعت 18 تا 24) با خطر کمتر مرگ و میر در مقایسه با فعالیت بدنی صبحگاهی مرتبط است، اما رابطه ی زمان فعالیت بدنی با دیابت نوع 2 هنوز مورد مطالعه قرار نگرفته است. در این مطالعه جدید، نویسندگان رابطه بین فعالیت بدنی در صبح، بعدازظهر یا عصر(شبانگاه یا evening) و ثبات (روتین) و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را تجزیه و تحلیل کردند.
گروهی متشکل از 93095 شرکت‌کننده در مطالعه ی بیوبانک بریتانیا (میانگین سنی 62 سال) بدون سابقه دیابت نوع 2 به مدت یک هفته از شتاب‌سنج مچی استفاده کردند. نویسندگان اطلاعات شتاب‌سنج را به معادل متابولیک کارMET) -معیار متداول برای سنجش فعالیت بدنی) تبدیل کردند و جمع ساعتهایMETکل فعالیت بدنی را محاسبه کردند."به عنوان مثال، یک MET نرخ مصرف انرژی در حالت استراحت است. فعالیتی که 4 برابر حالت استراحت انرژی می سوزاند معادل با چهارMET است. اگر فردی 4 MET فعالیت را به مدت 30 دقیقه انجام دهد،MET 120 - دقیقه یا 2 MET-ساعت، فعالیت بدنی انجام داده است."
مت-ساعت های کل فعالیت بدنی شامل انواع فعالیت‌هایی است که فرد در طول روز انجام می‌دهد و با شتاب‌سنج اندازه‌گیری می‌شود، از جمله کارهای خانگی، پیاده‌روی و فعالیت شدید. نویسندگانMET -ساعتهای انجام شده را در سه بخش زمانی روز شامل صبح(از ساعت 06:00-12:00 ظهر)، بعدالظهر(از ساعت 12:00 تا 18:00)؛ و عصر(از ساعت 18:00 تا 24:00) اندازه گیری کردند.
نویسندگان با تجزیه و تحلیل واریانس (تفاوت) فعالیت هر فرد از میانگین شخصی خود، و ثبات فعالیت بدنی را کمّی سازی کردند. افرادی که انحرافات کمتری داشتند، یعنی روتین بهتری داشتند و بالعکس. نویسندگان همچنین شدت ورزش شامل: فعالیت بدنی متوسط تا شدید (MVPA) و فعالیت بدنی شدید(VPA) را در ارتباط با بروز دیابت نوع 2، بررسی کردند.
نویسندگان یک ارتباطات حفاظتی را برای فعالیت بدنی در برابر دیابت نوع 2 مشاهده کردند، به طوری که هر یک واحد افزایش MET با کاهش 10% و 9% در خطر ابتلا به دیابت نوع 2 به ترتیب در صبح و بعد از ظهر، مرتبط بود. با این حال، هیچ ارتباط آماری معنی داری بین فعالیت بدنی عصرگاهی و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 وجود نداشت.
رابطه ی فعالیت بدنی صبح و بعدازظهر با خطر ابتلا به دیابت نوع 2، تا حد زیادی خطی بود، به این معنی که افرادی که MET-ساعت بیشتری داشتند، در مقایسه با افرادی با MET- ساعت کمتر(10٪ یا 9٪ در هر MET-h، به ترتیب برای صبح و بعدالظهر)خطر ابتلا به دیابت نوع 2 کمتری داشتند.
نویسندگان بر این باورند که عوامل سبک زندگی، مانند میزان خواب و میزان دریافت غذا، بر میزان فعالیت بدنی در صبح، بعد از ظهر و عصر تأثیر می‌گذارد و بنابراین شدت فعالیت در خطر ابتلا به دیابت نقش دارد. برای پرداختن به چگونگی تأثیر این عوامل بر فعالیت بدنی، نویسندگان آنها را در مدل های تحلیلی خود در نظر گرفتند. آنها دریافتند که هنگام تنظیم عوامل سبک زندگی، ارتباطMET –ساعت ها با زمان‌های مختلف روز دقیق‌تر می‌شود.
ثبات فعالیت بدنی اندازه گیری شده با MET با دیابت نوع 2 مرتبط نبود، اما شدت آن بود. هر دوMVPA و VPA با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در تمام ساعات روز مرتبط بودند.
نویسندگان نوشتند: مطالعه ی ما اولین گزارش در مورد تأثیر مداوم فعالیت است و توضیح می دهد که ثبات یا روال فعالیت بدنی ارتباطی قوی با دیابت نوع 2 ندارد. به عبارت دیگر، افرادی که مدت زمان کمتری اما با یک برنامه ی روتین ورزش می کنند، معمولاً نسبت به افرادی که به همان میزان اما با برنامه ی کمتر روتین ورزش می کنند، در معرض خطر کمتری برای ابتلا به دیابت نیستند.
برخلاف مطالعات قبلی، نویسندگان تاکید کردند که یکی از نقاط قوت این تحقیق جدید این است که ازMET - ساعت به عنوان اندازه‌گیری عینی فعالیت بدنی برای در نظر گرفتن تمام فعالیت‌های روزانه استفاده کردند. نتایج آنها پس از تعدیل سایر متغیرهای سبک زندگی از جمله خواب، رژیم غذایی، تحصیلات و درآمد، نیز از نظر آماری معنادار بود.
نویسندگان بر اساس این یافته ها نتیجه‌گیری کردند که کل فعالیت بدنی، اما نه ثبات آن در طول هفته، ممکن است عامل مهمی برای خطر دیابت نوع 2 باشد و زمان انجام فعالیت ممکن است در کاهش خطر دیابت نقش داشته باشد.
آنها افزودند: مطالعه ما ارتباطی بین فعالیت بدنی در صبح و بعدازظهر با خطر دیابت در مقابل فعالیت بدنی عصر، نشان داد. این یافته‌ها همچنین نشان داد که انجام برخی فعالیت‌های با شدت بالاتر برای کمک به کاهش خطر ابتلا به دیابت، مفید است.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2023-09-morning-afternoon-slightly-evening-physical.html